« Μούσα ξελογιάστρα»

 

Άνοιξη ολούθε μοσκοβόλαε, στα κλαδιά

Και στην ψυχή μου-και στης Νιότης τ ‘ ανθοκήπι!

Τόπο δεν εύρισκεν ο Πόνος στην καρδιά

Κι ούτε μια σπιθαμή για να γλαρώσει η Λύπη.

 

Κι ήμουνα βάι, κι ήμουν ο κρυφός εραστής

Των άσπρων λουλουδιών, των άστρων και του Ονείρου

Κι ήμουνα ο αμόκαρος ο Νιος κι ο Ρεμβαστής

Στ’ ωραίο γιορτάσι που ξεφάντωνε τριγύρω.

 

Σάλευα κάπου τα χείλη μου κρυφά, δειλά

Μοσχοσβήνανε τα’ατεχνα λόγια στο τραγούδι…..

Γύρω τριγύρω, κελαηδούσαν τα πουλιά

Και το λευκόξανθο καμάρωνε λουλούδι!

 

Κι ήρθες, ω Μούσα ξελογιάστρα, αθώα κι αγνή

Στ’ωραίο μεθύσι του Καημού και της Ιδέας

Με της Ελλάδας την μελίρρυτη φωνή

Και με τη φλογερή ψυχή της Ιουδαίας.

 

Και σ’είδα σε μια στάση θριαμβική

Το χέρι σου απαλά ν’ απλώνεις προς Εμένα….

Και τη φλογέρα αδράχνοντας-μές στην ψυχή,

Σκίρτησαν όλοι οι λογισμοί μου και τα φρένα.

 

Κιλκίς,12-13 Μαΐου 1931 Ναρ τόμος Α σελ.211